دود چراغ خوردگانمان ، کمر خم شدگانمان ، پیشانی به سجده رفته گانمان ، چشمان به کتاب وعلم دوختگانمان ، تا سحر برکتاب وعلم ، خفته گانمان ، صادقان بی ادعاّیمان ، فاضلان رنجدیده مان ، پیشکسوتان درغم نشسته مان ، دانشمندان ومعلمین فراموش شده گانمان ، درحسرت نشستگان وامیدوارنمان ، چشمان اشکبارمادران وپدرانمان وآنانکه علم سپید را برلوح سیاه تخته نگاشتند ومرکب جانشان رافدای انسانها کردند و دستـان لـرزانشـان همچنـان می نگـارد وتبسم غرورافتخارشان سالهاست گردنشسته وهزاران انسانی که دردخمه های ساده خود با خدای خود رازونیازمی کنند با آنکه قلبی کوچک دارند ولی به وسعت آسمان و کهکشاست .
آری اینـان شایسته سالاران ، هستند ما اینان شایسته گان بی ادعائی هستند که هنوز هم با دستان لرزان خود می نگارند.
معشوقی درقلب داشته ودارند که با او سخن می گویند . اینان همچون مولایمان حضرت علی علیه السلام وردشان را باچاه می گویند.
آری شایسته گان سرزمین ما ایران کم نیستند . باید آنها را جستجویشان کرد. باید ازلا به لای جامعه گردنشسته وازکوچه پس کوچه های ایران زمین پیدایشان کرد.
اینان قلبهایشان برای جوانان مسخ شده می طپد ، اینان ازعلم های بی عمل وفسیل شده دررنجند.
ای کاش معنای شایسته سالاری ، واقعی می شد ، ای کاش علی گونه قضاوت می کردند. ای کاش رابطه سالاری به شایسته سالاری تبدیل می شد. ای کاش مسئولین بی درد حرمت خون شهیدان را پایمال نمی کردند.
« خداوندا تو می دانی که انسان بودن وماندن دراین دنیا چه دشواراست »
« چه رنجی می کشد آنکس که انسان است وازاحساس سرشاراست »
ای کـاش شـایستـه سـالاری دیگـر رؤیا نبود وبه حقیقت می پیوست . ای کاش رابطه ها به ضابطه ها تبدیل می شد. ای کاش شایسته گان جوان تحصیل کرده ما ، راحت فروخته نمی شدند.
ای کاش مرّفهین بی درد ، درد را احساس می کردند. ای کاش خدا این قدرصبورنبود و وعده هایش آنی بود.
راستی به قول معینی کرمانشاهی شاعرمعاصر « عجب صبری خدا دارد »
اگرمن جای او بودم ، همان یک لحظه اول، که اول ظلم را می دیدم ازمخلوق بی وجدان ـ جهان را با همه زیبائی وزشتی به روی یک دگرویرانه می کردم .
اگر من جای او بودم که می دیدم یکی عریان ولرزان ، دیگری پوشیده ازصدجامه رنگی ، زمین وآسمان را واژگون مستانه می کردم .
عجب صبری خدا دارد ، عجب صبری خدا دارد!
چرا من جای او باشم ـ نه ـ نه ، همین بهتر که اوخودجای خود بنشسته وتاب تماشای تمام زشتکارهای این مخلوق را دارد وگرنه من بجای او چوبودم ، یکنفس کی عادلانه سازشی با جاهل وفرزانه می کردم .
اگرنظاره گرمرفهین بی درد باشیم ، خواهیم دید ، انسانها ازدیدآنان ، همچون بردگانند ، آنان تفکری را سپوتین مانند دارند ، گویی احساس وانسانیت درآنان مرده است .
مرفهین بی درد جز به استثمارکشیدن افراد ضعیف به هیچ چیز دیگر نمی اندیشند ، آنان هاله ای دورخود کشیده اند که گویا خود را نژادی برتر می بینند وانسانها باید بدون چون وچرا فرمانبر آنان باشند. اینان هرگزطعم گرسنگی وتشنگی را نچشیده وعرق جبین را ندیده و آزمایش نکرده اند . اینان بردگی را از نوزنده کرده اند. حتی به کودکان وفرزندان خود نیزآموخته اند اینچنین باشند.
آری بیاد کودک خردسال فقیروپژمرده ای درکلاس اول ابتدائی افتادم ، که درجواب درس معلم بخاطرمی آورد. معلم می گفت : باباآب داد ومن یادم آمدآخرین باری که باباجان داد.
معلم گفت : آب را با کدام الف می نویسند ، بچه ها فریاد زدند ، با آی کلاه دار ، و من یادم آمد که بابا اصلاً کلاه نداشت .
معلم گفت : نان را با کدام نون می نویسند ، بچه ها فریاد زدند ، نون کوچک ، نون بزرگ ، ومن یادم آمد نان سفره ما همیشه کوچک بود. معلم گفت : دارا توپ دارد. ومن یادم آمد که دارا تانک نیزدارد ، دارا بانک نیزدارد وآخرین باربابا زیردست دارا جان داد.
اگردارا توپ وتانک وبانک دارد ، اسد اسب دارد. اسد داس دارد . اسد ایمان دارد.
آری با کدامین بیان مرّفهین بی درد را تشریح کنم ، که گاهاً برمسند نشسته اند وبرمردم می تازند وآنان را به مسخره می گیرند وچون بردگان انسان نما تحقیرشان می کنند. آنان هرگزفکر نمی کنند ونمی خواهند فکر کنند که هستی آنان به هستی اینان بستگی دارد.
یادش بخیر اول انقلاب ، که به مرّفهین بی درد می گفتند : « ازکجا آورده ای ؟» راستی فکر کرده ایم ، چرا از عـدالت وانصـاف ، صـداقت وپاکی فاصله گرفته ایم ، کردارونیّت های نیکمان کجا رفته ، پیوندهای انسانی گذشته مان چرا فراموش شده ، عاملان آن چه کسانی هستند؟
وقتی ما فرهنگیان ، به گذشته مان می اندیشیم که 30 سال درخدمت آموزش وپرورش ونونهالان وجوانان این مملکت صادقانه کارکرده ایم باید به خود ببالیم .
بسی جای تاسف است که این استوانه ها واین شایسته گان علم ، بدست فراموشی سپرده شده اند ،مسئولین فراموش کرده اند که چند صباحی آنان نیزبازنشسته خواهند شد ومسئولین جدید ، آنان را نیزبه فراموشی خواهند سپرد.
« بنظرشما اگرشایسته سالاری میزان ومعیارارزش ها شناخته می شد. اگر صداقت وپاکی حاکم می شد. اگرعدالت اجرا می گردید. اگر ایثاروگذشت شهیدانمان جامه عمل می پوشید ، کشورمان ، ایران عزیزبه مدینه فاضله نزدیک نمی شد؟
امیدواریم ، مرفهین بی درد به خودآیند وتاقلبشان ازتپش نیفتاده به ملت بازگردند وصداقت ، پاکی ، گذشت ، برابری ومساوات ، انصاف واحساس را به زیردستان هدیه دهند ومطمئن باشند که :
همیشه خداوند آمرزنده ومهربان است .
تقی بهداد فر ، متولد 1317 ـ اصفهان
نام نیک رفتگان ضایع مکن تا بماند نام نیکت برقرار
اززمان کودکی ام بگویم ، دوران ابتدائی را دردبستان جلالیه درخیابان احمدآباد اصفهان به پایان بردم ، دوران متوسطه را تا سیکل دردبیرستان علیه بودم ، وبعد وارد دانشسرای تربیت بدنی شدم وپس ازاتمام دانشسرا به استخدام آموزش وپرورش درآمدم ودرریزلنجان مشغول شدم که امروز به زرین شهر معروف می باشد وبعد ازدوسال به سده یاهمایونشهر ویاخمینی شهر امروز منتقل شدم ، وبلافاصله دیپلم ششم ادبی بطورمتفرقه یا آزاد گرفتم ، ودرکنکوردانشکده ادبیات آن زمان شرکت کردم ودررشته زبان به اخذ درجه لیسانس نائل آمدم ، ودرخلال دانشجوئی وکاربه ریاست دبیرستان عماد خمینی شهر منصوب شدم ، وپس ازاینکه به اصفهان منتقل شدم ، باسمت دبیرزبان دردبیرستانهای علیه وهراتی مشغول شدم ، وبازدرخلال همین زمان لیسانس دوم خودرا که دررشته فلسفه وعلوم تربیتی بود به پایان بردم ، ودرسال 1342 بنا به پیشنهاد استاد عزیزوفرهیخته زنده یاد جناب آقای ابراهیم هورفربه سمت معاونت دبیرستان ادب برگزیده شدم ، وبعدازدوسال استعفا دادم ، وبه تدریس زبان دردبیرستان سعدی وهراتی پرداختم ، چون عاشق کلاس ودانش آموزبودم ، درهمین ایام دردبیرستان سعدی بارها برای بنده دستگیری های مکررازطرف ساواک پیش آمد توام با زندان وشکنجه وغیره تا اینکه مرحوم آقای دکتر ابراهیم نیلفروشان ریاست دبیرستان سعدی را به عهده گرفتند وبه پیشنهاد ایشان به سمت معاونت دبیرستان سعدی منصوب شدم ودیگر دراین سمت بودم تا اینکه دبیرستان سعدی به علل مسائل امنیتی وخیزش انقلابی دانش آموزان منحل وبه شهربانی ونیروی انتظامی تحویل گردید ، وبنده بازبه دبیرستان ادب منتقل شدم که دراین زمان زنده یادجناب آقای سیدالاسلام ریاست دبیرستان ادب را به عهده داشتند وبنده هم بعنوان معاون دردبیرستان ادب مشغول بودم تا اینکه ایشان برای طرح نظام جدید درسال 1353 به خارج اعزام گردیدند ، وبنده به ریاست دبیرستان ادب منصوب شدم وتا سال 1358 دراین سمت بودم ، که البته داستانهای زیادی دراین مدت داشتم ، ولی بارزترازهمه ومهمتر ، پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ، واداره بیش ازدوهزاردانش آموز درروزانه این دبیرستان وتقریباً معادل همین تعداد دانش آموز درشبانه این دبیرستان بود، ودیگرموفقیت دانش آموزان درکنکورسراسری ونفرات اول کنکورسراسری درسالهای مختلف ازقبیل ، شایگان ، قضاوی ، مزدک ، پویا ، که حالا هرکدام ازبزرگان علم ودانش وبه مقام والا وپرفسوری رسیده اند وقبولی بیش از 98 درصد دردانشگاههای مختلف که البته این خود، مدیون زحمات اساتیدی گرانقدرودبیرانی ارجمند وبا شخصیت بودکه به کارشان وحرفه شان معتقدوپای بند بودند ، که من همین حالا دستهای آنها را که زنده اند می بوسم وآنهاکه روی درنقاب خاک کشیده اند برای آنها طلب آمرزش وشادی روح آنها رادارم ، ودیگربرنامه ریزی دقیق ومنسجم که بهیچ وجه درآن اتلاف وقت دانش آموزوجود نداشت ، وجو صمیمی ومردمی درمدرسه ، که البته خاطرات زمان انقلاب بسیاراست وطولانی وازحوصله این مقال خارج می باشد، فقط به این بسنده می کنم که دبیرستان ادب پیشرو درامرمبارزه وجوّ ضداستبداد ، واستثماربود، وهم دبیرانی مبارز ، وهم دانش آموزانی فهمیده ومبارزداشت وازاین رومادرگیریهای زیادی باساواک ومقامات امنیتی داشتیم ، بالاخره سکان این کشتی تاسال 1358 دردست اینجانب بودودرسال 1358 استعفادادم ، ودرسال 1360 درسن 43 سالگی دراوج کارآیی وتجربه مجبوربه بازنشستگی شدم ، درهرحال خدا را سپاسگزارم که درتمام مدت 25 سالی که کارکردم فقط وفقط به خاطرخدا وپیشرفت این مملکت وهمه هموطنانم بود وفقط به عظمت این مملکت وترقی آن می اندیشیدم ، واین شرح حالی بسیار مختصر بود که خیرالکلام قل ودل ـ با آرزوی توفیق ازخدای بزرگ برای همه وعظمت وپیشرفت ایران عزیزوبزرگ .
سیری در ده سال مدیریت و تجربه مدیریت تحول:
اینجانب مهری دادگر در سال 1358 بعد از انقلاب شکوهمند ایران به رهبری، رهبر فرزانه و آگاه حضرت امام خمینی (قدس سره) مدیر دبستان استقلال در روستای اراضی از توابع مبارکه شدم این دبستان دارای سه کلاس بود که دو کلاس به صورت دو پایه و بقیه کلاسها تا پنجم ابتدایی به صورت یک پایه اداره میشد. البته به صورت مختلط ( پسر و دختر) ساختمان مدرسه بسیار کهنه و قدیمی بود؛ وقتی بارندگی میشد از سقف کلاسها آب و گِل روی سر دانشآموزان میریخت در اول مهرماه سال 1358 با تشکیل اولین انجمن اولیا و مربیان مقدمات تعمیر سطحی کلاسهای موجود را فراهم نمودیم و این انجام شد تا بچهها آن سال تحصیلی را تمام کردند و وضعیت آموزشی و پرورشی بچهها تحول چشمگیری داشت و دانش آموزانی که دو سال یا بیشتر در پایه پنجم مانده بودند قبول شدند و این موفقیت در اثر تعامل و ارتباط مستمر بین اولیا و مربیان به دست آمد.
در سال تحصیلی 60-59 دو کلاس به کلاسهای مدرسه اضافه شد و یک سرویس بهداشتی برای مدرسه ساختیم و این بر اثر ارتباطی که اینجانب به عنوان مدیر مدرسه و عضو شورای ده با جهاد سازندگی داشتم توانستم از این نهاد کمک بگیرم و این دو کلاس را اضافه و کلاسهای دیگر نیز تعمیر شد. در سال تحصیلی 61-60 جمعیت کلاسها بیشتر شد و از کلاسهای دو پایه در مدرسه خبری نبود ولی هنوز دبستان مختلط بود. در سال تحصیلی 62-61 به یاری خداوند و تلاش و کوشش کادر آموزشی و پرورشی مدرسه رابطه انسانی خوب و سازنده بین مدیر و سایر کارکنان وجود داشت. پیشرفت دانش آموزان در کلیه پایههای موفقیت چشمگیری داشتند و از مشکلات رفتاری گذشته اثری نبود در سال تحصیلی 63-62 مدرسه دو نوبت شد ، یک نوبت پسرها و یک نوبت دخترها و اینجانب به عنوان مدیر مدرسه مسئولیت دو نوبت مدرسه را داشتم.
در سال تحصیلی 64-63 وقتی پیشرفت دانشآموزان دختر زیاد شد و قبولی آنها در امتحان نهایی پنجم ابتدایی از نظر کمّی و کیفی بالا بود و مشتاق ادامه تحصیل در دوره راهنمایی شدند و اولیا هم به ادامه تحصیل دختران علاقمند شدند اینجانب را بر آن داشت که برای ادامه تحصیل این دانشآموزان مشتاق فکری بکنم؛ ولی هیچ راهی نبود چون در روستاهای نزدیک راهنمایی دخترانه وجود نداشت و اولیا هم حاضر نبودند دختران خود را به مرکز شهر یعنی مبارکه روانه کنند؛ این باعث شد که بعد از مدتها تلاش فکری و مشورت با دوستان تصمیم گرفتم در کنار دانشآموزان دبستانی یک کلاس را به دانشآموزان راهنمایی اختصاص دهم و با کسب اجازه از اداره شروع به ثبتنام نمودم و اطلاعیه به روستاهای اطراف ارسال شد تا اینکه دانشآموزان این کلاس به 30 نفر رسید. موقعیت جغرافیایی روستای اراضی چنان بود که روستاي اراضي در وسط دو روستا بنام جوهرستان در شرق و باغملک در غرب قرار داشت در این صورت دانشآموزان دختر به راحتی میتواتستند به مدرسه ما بیایند برای گرفتن دبیر با مشکلات زیادی مواجه شدیم اداره آموزش و پرورش مبارکه مقاومت میکرد و به ما دبیر نمیداد ولی با پیگیری زیاد و به یاری خداوند این مشکل حل شد. وقتی دانشآموزان مشغول تحصیل شدند و خیال اینجانب از بابت آنها راحت شد به فکر ساختن یک مدرسه راهنمایی نوبنیاد افتادیم و با این فکر نزد عمویم که یکی از مالکین این روستا بود رفتم و مشکل را با ایشان در میان گذاشتم و ایشان دو هزار متر زمین برای ساختن مدرسه در اختیار آموزش و پرورش منطقه مبارکه قرار داد و فردای آن روز پی ریزی و دیوار کشی مدرسه شروع شد آن سال آقای پوررنجبر رئیس آموزش و پرورش مبارکه بودند و همان روز اتفاقا برای بازدید از دبستان به روستای اراضی آمدندو به اتفاق ایشان به سرِ زمین رفتیم که کارگران مشغول مقدمات دیوار کشی بودند وقتی موضوع را برای ایشان تعریف نمودم با تعجب گفتند: با کدام بودجه میخواهی این کار را انجام دهی و من در پاسخ گفتم: خدا بزرگ است انشاالله به یاری خدا انجام خواهد شد و همانطور هم شد. مردم وقتی خدمت خالصانه و ایثار را دیدند تحت تاثیر قرار گرفتند و توسط ارتباطی که با مردم داشتیم هر یک از اولیا عهدهدار یک قسمت از کار شدند و اداره هم کمک کرد تا مدرسه در سال تحصیلی 65-64 آماده بهرهبرداری شد و بچهها به مدرسه خودشان رفتند و اداره آموزش پرورش منطقه مبارکه مجوز بنیانگذاری مدرسه راهنمای اراضی را صادر نمود. اسمگذاری مدرسه را به عهده اینجانب گذاشت و به اینجانب اجازه داد نام خود را روی مدرسه راهنمایی بگذارم ولی این کار را نکردم و نام مدرسه را بشارت گذاشتم تا به عنوان بشارت و مژدهایی برای ادامه تحصیل دانشآموزان دختر این روستا و روستاهای اطراف باشد این بزرگترین رهآورد 9 سال مدیریت درمنطقه مباركه و بزرگترین آرزوی قلبی من بود که تحقق یافت و با ایجاد این مدرسه راهنمایی تحول همه جانبه در ابعاد معنوی، اجتماعی، فرهنگی، آموزشی و پرورشی و اقتصادی به وجود آمد.
امروز که این تجربه را مینگارم سالهای آخر خدمت خود را در آموزش و پرورش سپری میکنم و اما دانشآموزان آن کلاس 30 نفره که در گوشه دبستان ابتدایی مشغول تحصیل بودند هر کدام مشغول خدمتی در آن روستا و روستاهای اطراف هستند و بیشتر آنها به شغل دبیری در آموزش و پرورش انجام وظیفه میکنند و دبیر حرفه و فن، دبیر زبان، دبیر دینی و قرآن و معاون مدرسه بشارت مشغول انجام وظیفه و ایجاد تحولی تازه هستند؛ و اینجانب به عنوان مدیری که به یاری خداوند و تشویق پدر و مادرم توانستم چنین خدمتی را به خواهران و براداران ایمانی خود بکنم خدا را سپاس میگویم و آرزومندم که خدای بزرگ این خدمت را به عنوان ذخیره آخرت از این بنده ناچیز بپذیرد و به همه همکاران توفیق خدمت خالصانه عنایت فرماید.
اینجانب در سال تحصیلی 68-67 به اداره آموزش و پرورش ناحیه 3 اصفهان منتقل شدم و اکنون محل خدمتم در مدرسه راهنمایی دوازده بهمن که در این مدرسه به عنوان معاون مشغول انجام وظیفه میباشم. این مدرسه حدود 5000 متر مساحت دارد با حیاتی بزرگ و زمین ورزشی مناسب دارای دو طبقه ساختمان، 11 کلاس، آزمایشگاه نسبتاً مجهز و کتابخانه، کارگاه، سالن نمازخانه و سالن امتحانات به طور مشترک، از نظر آموزشی دارای 20 دبیر در رشتههای مختلف یک مدیر، یک معاون و یک دفتردار ویک معلم پرورشی، یک خدمتگذار و یک سرایدار این آموزشگاه از بُعد آموزشی در حد متوسط است و این بخاطر مهاجر بودن دانشآموزان است. اولیا دانشآموزان این مدرسه بیشتر نظامی هستند و از شهرهای مختلف کشور در این محیط زندگی میکنند و با فرهنگهای متفاوت و این باعث شده که کار مدیر و معاون و مربی پرورشی دو چندان باشد. در سالهای اخیر مدیر و معاون و مربی پرورشی و انجمن اولیا و مربیان و سایر همکاران توانستهاند تحولی در جهت پیشبرد اهداف آموزشی در این آموزشگاه به وجود آورند به طور مثال کم شدن مشکلات رفتاری دانشآموزان مشکلدار و بالا بردن بُعد آموزشی و تجهیز نمودن مدرسه از نظر آزمایشگاه و فعال بودن آزمایشگاه در ساعتهای علوم تجربی و فعال بودن کارگاه در ساعت درس حرفه و فن و استفاده از اتاق سمعی و بصری و تهیه فیلمهای آموزشی و پرورشی و فعال شدن شورای دانشآموزی.
اگر بخواهیم در آینده تحول اساسی در این آموزشگاه بوجود آید باید توجه ویژه از نظر پرورشی و مشاورهای به این مدرسه داشته باشیم به این معنا که در سالهای آتی یک مشاور تمام وقت و یا نیمهوقت در این مدرسه باشد و جلسات آموزش خانواده در ابعاد مختلف فراهم شود و این جلسات مستمر و پیگیر باشد.
مجهز شدن آموزشگاه به کامپیوتر و اینترنت میتواند پاسخگوی نیاز دانشآموزان در این مقطع باشد. فعالیت هر چه بیشتر در جهت بهبود اطاق سمعی و بصری و تهیه فیلمهای آموزشی و پرورشی میتواند راهگشا باشد چون حیاط مدرسه بزرگ است میتوان یک سالن سرپوشیده ایجاد نمود تا دانشآموزان دختر بتوانند با آزادی هر چه بیشتر ورزش کند و در ضمن نیاز روحی آنها به خودنمایی ارضاء شود با ایجاد کلوپهای ورزشی در محیط بیرون از مدرسه و فعال نمودن کانونهای مختلف در این محیط و برنامهریزی مناسب با نیاز نوجوانان در محیط مدرسه و خارج از محیط مدرسه میتوان مفید و سازنده برای پیشرفت و ترقی نوجوانان فراهم ساخت.